Man als stoorzender?
Een parkeerplek precies voor de deur! Alsof ze hem hebben vrijgehouden voor me. Ik parkeer mijn auto en sleep mijn spullen richting de openslaande deuren. Een kakofonie aan geluid komt me tegemoet. In het buurthuis is het een gezellige boel, er wordt eten opgeruimd, met stoelen geschoven, vrouwen lopen heen en weer en hebben een hoop plezier met elkaar.
Ik ben uitgenodigd voor een vrouwenevent in Rotterdam, het is nog pauze, maar daarna zal ik spreken over het leven van Abigaïl. Nadat ik mijn spullen heb geïnstalleerd, thee gedronken en met deze en gene heb gekletst, vinden de vrouwen een plekje in de zaal. Het lijkt wel een grote woonkamer, het is gezellig en afgeladen vol. Achterin staat een deur open want het is een prachtige avond.
Gaandeweg het verhaal zit ik er helemaal in en vol vuur vertel ik de vrouwen over Abigaïl die heel dapper, helemaal alleen, haar koning tegemoet rijdt om zo in de bres te springen voor haar huis en have. Ik wil de vrouwen nét wijzen op de positie die zij hebben gekregen in Christus als er consternatie achterin de zaal ontstaat. Ik zie een man naar binnenlopen en voor ik het goed en wel doorheb, begint hij te roepen of Bep hier ergens zit. Hij houdt een sleutel in zijn hand omhoog. Bep blijkt inderdaad ergens te zitten en draait zich wat gegeneerd om. Onverstoorbaar begint de man een verhaal over iemand wegbrengen, sleutel, auto parkeren en zelf weer terugrijden. Zeventig paar ogen kijken hem verwonderd aan. Bep neemt de sleutels in ontvangst en de man loopt terug en verdwijnt weer door de deur. Zonder groet of verontschuldiging, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om iemand die staat te spreken voor een groep te onderbreken voor zoiets onnozels.
Er klinkt wat gelach, het moment is verdwenen. Waar was ik gebleven? O ja, de positie van deze vrouwen in Christus… Ik pak het verhaal weer op en wil nét weer vertellen hoe belangrijk het is dat we als vrouwen weten welke autoriteit we ontvangen hebben als er wéér een man binnenkomt lopen. Hij gaat achterin de zaal tussen de rijen staan en kijkt op zijn gemakje rond. Hij mompelt wat, loopt een rondje en verdwijnt weer door de deur. Weer is er consternatie en zijn de vrouwen afgeleid. Er wordt geroepen: ‘Ze kunnen ook niet zonder ons hé?’ En: ‘Hebben we ook eens een avondje zonder hen kunnen ze het toch niet laten…’ Weer is het moment weg en moet ik opnieuw beginnen.
‘Nou, lieve dames,’ begin ik dan maar. ‘Er kunnen vanavond nog tig mannen binnenkomen lopen en het verhaal verstoren, maar ik zal na iedere keer jullie wéér vertellen welke autoriteit Christus jou heeft gegeven. Je mag opstaan in je leven, over je familie, gezin, buurt en werk bidden en spreken. Woorden van hoop, leven en een goede toekomst.’
Een paar uur later rij ik naar huis en laat de avond in mijn gedachten passeren. Wat bizar was dat. Uiteindelijk denk ik dat de boodschap alleen maar krachtiger is binnengekomen, maar ik zou toch alle mannen willen vragen om niet zomaar naar binnen te lopen als een vrouw staat te spreken en het woord dan over te nemen. Het was best een naar gevoel.
