Tante Sophia

Zomer 2012

Samen met mijn zus Hilde ga ik bij op bezoek bij tante Sophia om een interview af te nemen voor het boek dat ik ga schrijven over haar moeder, mijn oma. De een filmt, de ander vraagt. We bellen aan bij haar seniorenappartement. Bovenaan de trap vliegt een deur open en voordat we het weten, stort ze zich naar beneden. ‘Kind wat vind ik het leuk dat je er bent.’ Ze plet Hilde in een liefdevolle omhelzing. Ik word ook geplet. Haar knotje zit scheef, ze veegt pieken haar weg, zet haar bril recht en schuifelt haar huis in op kleurrijke muiltjes.

Binnen is het wirwar van schilderijen, stoelen, puzzels, planten en tafels met kleedjes. Haar rok en bloes matchen niet. Ze kletst non-stop, af en toe schaterend om haar eigen grapjes. Een waterval, hartverwarmend. Ze begint al met vertellen voor we zitten. Als Hilde de camera uitpakt en op het statief zet, valt ze even stil. ‘Moet ik mijn haar opnieuw doen en een jurk aantrekken?’ ‘Welnee,’ verzekert Hilde haar, ‘u komt niet op televisie, dit is voor ons, om na te luisteren.’ ‘Op televisie,’ ze giert het uit, ’stel je voor, Sophia op televisie.’ Hilde en ik kijken elkaar aan. Moeten we dit uitleggen?We beginnen maar gewoon met vragen: ‘U bent getrouwd geweest met oom Bram?’

Ik kan me nog herinneren dat hij overleed. In mijn beleving was zij al heel oud. Zij is op oudere leeftijd getrouwd, zo heette dat toen. Enthousiast begint ze te vertellen. Zevenentwintig was ze toen ze trouwde. Haar zeven zusjes waren op vierentwintig jarige leeftijd allemaal allang getrouwd. Blijkbaar is drie jaar later een leven verder. Tante Sophia vertelt vol overgave, zoals ze alles vol overgave doet. Ze huilt af en toe en lacht dan weer.

Ik heb het altijd normaal gevonden: met een weduwnaar trouwen die vier kinderen heeft, samen nog twee kinderen krijgen en na vijfentwintig jaar huwelijk weduwe worden… Ik ben volgend jaar ook vijfentwintig jaar getrouwd. In mijn ogen was tante Sophia oud toen ze weduwe werd.

Tweeënvijftig jaar is niet oud. Vier kinderen van een ander grootbrengen is niet gemakkelijk. Al die jaren alleen verder is echt alleen. En dan zo uitbundig van het leven genieten.

Mijn tante is een mooie vrouw.

Zomer 2018

Het boek over mijn oma is verschenen: Niet van hier. Tante Sophia heeft het helaas niet meer meegemaakt, voorjaar 2017 is ze plotseling overleden. Als familie missen we haar, haar bruisende en warme persoonlijkheid.  Haar herinnering koesteren we. Bovenstaand stuk is een artikel uit Precious&beloved, het zomerboek van ArkMedia. Verkrijgbaar bij de christelijke boekhandels of via www.arkmedia.nl