Lady de kostbare knuffel

Lady het knuffeltje

Er was eens een klein meisje dat heel veel van knuffels en honden hield. Haar ouders wilden helaas nooit een hondje voor haar kopen. Maar op zekere dag ging zij met haar opa en oma naar de dierentuin en aan het einde van deze dag mocht zij een knuffel uitzoeken bij het soevenierswinkeltje. Daar vond het meisje een hondjesknuffel die ze zo lief en schattig vond dat ze er direct verknocht aan was. Ze noemde het kleine hondje ‘Lady’. Al snel waren ze onafscheidelijk. Waar je het meisje zag, zag je de knuffel. In bed, aan tafel, tijdens het spelen. En ook op de fiets…

Op de fiets

Iedere middag ging het meisje met haar moeder op de fiets om haar grote zus op te halen van school. Zij zat dan achterop in het fietsstoeltje. Zo ook op de fatale dag. Lady mocht op de schouder van het meisje liggen, want dat vond het meisje een mooi en veilig plekje voor haar hondje. Haar moeder waarschuwde nog dat ze moest oppassen dat Lady niet van de schouder zou afspringen, maar dat vond het meisje onzin. Lady bleef heus wel liggen.

Ze waren nog maar net op school aangekomen, toen het meisje plotseling begon te huilen. Ze ontdekte dat Lady weg was. Ze zat niet meer op haar schouder. Zo vreemd, ze had niet eens gemerkt dat Lady eraf was gesprongen. Of zou Lady gevallen zijn? Het meisje wilde onmiddellijk terug om te kijken waar Lady was, maar dat kon niet, want eerst moest haar grote zus uit de klas komen. Haar grote zus was wel groot, maar nog niet zo groot dat ze alleen naar huis kon.

Het duurde en duurde maar en toen ze eindelijk terug fietsten was het fietspad leeg en stil… nergens zagen ze Lady liggen. Ze was weg! Het meisje riep nog en toen ze thuis kwamen wilde ze weer terug om nóg een keertje te kijken. Dat deden ze met zijn drieën. Ook haar grote zus begon te roepen naar Lady, maar het was tevergeefs.

Lady was en bleef weg.

Onvervangbaar

Het meisje was verdrietig. Haar lieve hondje was kwijt, ze was vast meegenomen door een boze mevrouw of meneer. En ook al zei haar moeder dat er misschien juist wel een ander lief, klein meisje heel erg blij was dat Lady nu bij haar woonde, het kleine meisje kon gewoon niet stoppen met huilen.

’s Avonds in bed kon ze niet slapen. Ze miste het kleine wollige lijfje. Ze had nu een andere knuffel in bed genomen, maar die rook niet zo lekker en was ook niet zo lief.

Een tijdje later kreeg het meisje van haar familie voor haar verjaardag een mooie, grote knuffelhond. Deze werd door de familie ook ‘Lady’ genoemd. ‘Nu heb je weer een nieuwe Lady, is dat niet leuk? En deze kan zelfs blaffen en hijgen, kijk maar als je op deze knopjes duwt.’

Het meisje vond de hond wel mooi, maar hij was niet zo lief, hij mocht niet bij haar in bed.

Er was maar één Lady en die was weg en hoe haar moeder ook haar best deed, Lady was niet te vervangen…

Een kostbaar verlies

Een knuffel, rafelig, smoezelig met een beetje een luchtje… zonder waarde voor een willekeurige persoon, een beetje viezig voor haar huisgenoten, maar zò belangrijk, waardevol en kostbaar voor dit kleine meisje.

Wil je meer lezen over verliezen en vinden? Lees dan de preek die bij dit verhaal hoort.