Blandina

Een klein meisje met een groot geloof

De mensen uit Lyon zitten op 1 augustus 177 verwachtingsvol in het Amfitheater. Het is een bijzondere week: iedere dag worden christenen verzwakt door martelingen in de arena tentoongesteld en overgeleverd aan stieren en leeuwen. Het valt stil als de poort opengaat en een uitgemergeld groepje naar het midden van de arena strompelt. ‘Ha, het groepje is flink uitgedund sinds gisteren. Maar, nee toch! Het serpent leeft nog steeds!’ Een man op de tribune ziet rood van frustratie. ‘Die meid daar is zo weerzinwekkend dat de leeuwen haar niet eens lusten.’

Het angstige groepje heeft zich om een meisje geschaard dat rustig in het midden staat. Haar handen zijn gevouwen, haar hoofd fier opgericht. Een leeuw loopt grauwend in hun richting. ‘Vreet haar op, toe dan.’ Een soldaat laat zijn zweep knallen. De groep stuift uiteen en de leeuw trekt zich terug, maar het meisje kijkt de soldaat strak aan: ‘Ik zweer God niet af.’

‘Arrogant wijf!’ ‘Dood haar,’ klinkt het vanaf tribune. De soldaat slaat in haar gezicht. Ze verroert zich niet. Het geschreeuw wordt erger, de soldaat wordt bozer. Hij bindt haar vast aan een paal en keer op keer knalt zijn zweep op haar. Waar één voor één de gevangenen door de dieren of soldaten worden gedood, blijft het meisje leven en met heldere stem bidden. De menigte is uitzinnig van woede.

Dan rollen ze haar in een net en werpen haar in de richting van een stier. Hij briest en spietst haar frêle lichaam. Ze sterft als laatste van haar groep, net vijftien jaar oud.

Blandina, meisje, wat ben je een groot voorbeeld van geloof en vertrouwen voor mij! Ik slik en bid om hetzelfde geloof en vertrouwen en voor alle mensen die nu, een kleine 2000 jaar later, nog steeds worden vervolgd.

• 162 –  177
• Franse martelares
• Christenen werden vals beschuldigd van seksuele uitspattingen en kannibalisme, vreselijk gemarteld en massaal geëxecuteerd. Zo ook Blandina en haar meester Pothinus.

Deze column werd ook opgenomen in het boek Kijk ons leven!