Theodora van Alexandrië

De vrouw

Zij was getrouwd maar niet gelukkig en daarom sloeg ze op de vlucht. Omdat het niet gemakkelijk was om te ontsnappen aan de spiedende ogen van haar man, nam ze een rigoureuze stap. Ze verkleedde zich als man en meldde zich bij een mannenklooster in de woestijn. Theodora werd Theodoor.

Het is ergens in de vroege Middeleeuwen, groepen mannen en vrouwen trekken zich terug in de woestijn om zich te onttrekken aan het drukke, hectische en -in hun ogen vaak- oppervlakkige bestaan tussen de mensen.

De monnik

Alles lijkt goed te gaan, ze leeft in rust en vrede tussen de monniken die haar opnemen in hun midden. Hebben ze het gemerkt? Was ze anders als de rest? Wie zal het zeggen.

Op een dag overnacht een vrouw in het gastenverblijf van de monniken. Kort daarna wordt Theodora beschuldigd deze vrouw zwanger te hebben gemaakt. Ze zwijgt in alle talen, ze verweert zich niet en vertelt niet dat ze een vrouw is. Ze wordt verbannen uit haar veilige omgeving.

Vol liefde zorgt ze trouw voor het kind en pas na jarenlange boetedoening wordt de verbanning opgeheven en mag ze terugkeren in het klooster. Daar blijft ze tot haar einde is gekomen. Pas na haar sterven ontdekken de monniken dat Theodoor Theodora is, een vrouw.

De vraag

De vraag die mij bezig houdt is de volgende: Hoe is het mogelijk dat de monniken niet eerder hebben gezien dat Theodora een vrouw was? Ik kan me voorstellen dat het een tijdlang zo leek: een jonge knul meldt zich bij het klooster, een beetje hoge stem, geen baardgroei nog. Maar na een tijdje? De jongen blijft een jonge man? Haar bewegingen, rondingen, haar stem?

Als je iets niet weet, zie je het dan ook niet? De gemeenschap wist het niet, zeggen de bronnen. Of was het een goed bewaard geheim? Waren er die het wel wisten of op zijn minst vermoedden? Of werd ze gezien als een vreemde man, verwijfd typetje? Was ze een soort man-vrouw? Was ze daarom weggelopen bij haar man? We weten het niet. We zullen het ook nooit te weten komen. Maar dat er een hypocriet spel is gespeeld toen de vrouw zwanger bleek te zijn en er een dader gevonden moest worden, lijkt me duidelijk.

Een vrouw werd het slachtoffer, ze kon zichzelf hier niet uit redden. Een triest verhaal.

Of toch niet?

Ze had alle hoop om voor een kind te zorgen en het te zien opgroeien moeten opgeven. Maar plotseling is die mogelijkheid daar toch!

Ik hoop zó dat ze heeft genoten van de onbevangen en onvoorwaardelijke liefde van de baby en daarna peuter. Dat ze de kinderjaren heeft genomen om op te voeden, haar wijsheid in het kind uit te kunnen gieten om daarna het in de puberjaren langzaamaan los te laten. Ik hoop dat ze later terugkeek op dit prachtige en unieke proces, dat niemand haar ooit meer af kon nemen, en kon teren op al die mooie herinneringen en belevenissen. Ik hoop dat ze uiteindelijk vond dat dit proces de verbanning dubbel en dwars waard was.