‘Wil je mijn koningin zijn?’ Het zijn zíjn ogen, zijn stem, ze voelt zijn hand, maar het kán hem toch niet zijn? Haar nonchalante vriend, wiens haar altijd slordig zit, de romantische dichter, de knul aan wie ze beurse granaatappels voerde? En toch is het hem, onmiskenbaar. En zijn uitnodiging is dat ook. ‘Maar kijk nou toch hoe ik eruit zie, zo kan ik toch niet naast je zitten?’ Ze schrikt dan en maakt een diepe buiging. ‘Ik bedoel natuurlijk naast ú zitten, neem me niet kwalijk hoogheid, ik wilde niet brutaal doen.’ Ze fluistert en laat haar hoofd zakken. ‘Ik kan toch geen koningin worden, ik ben een slavin,…

‘Mijn beste man, kijk niet zo bezorgd. Ik weet wat ik doe. Dit meisje wil ik, zij is de bruid die ik zelf heb uitgekozen in plaats van opgedrongen te krijgen. Zij wordt mijn eerste koningin, alle anderen zullen een stap terug moeten doen.’ De koning buigt zich voorover en voelt aan de gladde stof van een prachtige bruidsjurk. ‘Deze wordt het, prachtig, perfect voor mijn lief, mijn vrouw.’ Hij straalt en lacht naar zijn raadsheer. Die staat met samengeknepen lippen in de hoek van de kamer. ‘Maar de koningin…’ ‘De koningin? Och mijn beste, jullie mogen je gang gaan samen, vanaf overmorgen is ze niet meer de koningin, maar…