Dans 2: Alle mannen stinken?

Het is maandagavond, onze vaste dansavond… “Nu schuiven de heren allemaal een vrouw door.” Mark lacht en stapt vrolijk op de vrouw naast mij af. Op hetzelfde moment staat een man voor mij, hij duwt zijn dikke buik tegen mij aan en houdt mij in een soort houtgreep vast. Een vage zweetlucht kringelt uit zijn open geknoopte overhemd omhoog. Spontaan weet ik niet meer welke pasjes ik moet zetten, ben ik de maat kwijt en wil ik per direct van dansles af. Het dansje is klaar en de mannen worden verzocht weer een vrouw op te schuiven. Drie mannen verder begin ik te wennen aan de verschillen in lengte, dikte, vochtig slappe handjes of krachtige armen. Ik ben blij als Mark weer voor me staat, zijn vertrouwde luchtje en handen zijn te verkiezen boven alle anderen.

Jonge blommen

“Vond jij dit ook zo erg?” Ik vraag het hem terwijl we proberen om met veel elegantie door de zaal te walsen. “Wat vond ik erg?” “Nou, dat je met andere vrouwen moest dansen?” “Nee hoor, ik vond het wel grappig. Al die verschillen en zeg nou zelf, met een paar van die jonge blommen…” Hij grijnst naar me. Ik ben verbijsterd. Jonge blommen?

Ik kijk om me heen naar de overige dansparen. Een paar oude dames met grijze pruik, een aantal vrouwen van mijn leeftijd, meesten met een KPK (kort pittig kapsel). Twee tienermeiden, zij zitten op dansles met hun broers. En dan een stuk of drie stellen die leuk zijn. Maar jonge blommen?! Alhoewel ik volgens de dansleraar met veel passie over de rechterschouder van Mark moet kijken, spiek ik toch even naar zijn gezicht.

“Je zit me gewoon te neppen. Maar jij vond het dus niet erg? Ik vond het verschrikkelijk, de meeste mannen stinken.” Mark moet hardop lachen en we raken direct in de knoop met onze voeten. “Je moet je niet zo aanstellen. Ontspan eens een beetje. Kom, we gaan verder.” Hij pakt me resoluut beet en zwiert weer verder op de wals.

Een goeie vent

Dagenlang loop ik hierover te piekeren. Ben ik nou zo preuts dat ik er echt van griezel om een andere man aan te raken of aangeraakt te worden? Ik heb wat moeten doorstaan met al die mannen die ongevraagd even aan mijn buik voelden tijdens mijn zwangerschappen! Ik opper tegen Mark dat ik misschien wel hoogsensitief ben. Maar hij lacht me vierkant uit. “Ik ben al meer dan twintig jaar met je getrouwd, maar daar heb ik nog nooit iets van gemerkt.” “Wat kan het dan zijn?” Hij vindt het antwoord op deze vraag doodsimpel: “Als je met zo’n goeie vent getrouwd bent, vallen alle anderen volledig in het niet.” Daar heeft hij een punt en sluit ik me volledig bij aan. Gelukkig, het ligt niet aan mij!