Dans 4: Afdansen… spannend!
Echt de allerlaatste keer
Twee grote angstogen staren me aan vanuit het water. Totale paniek.
“Doorzwemmen,” roep ik Sara toe, “Niet stoppen! Adem in, met je armen rond, adem uit, met je armen rond…gewoon doorgaan!” Ik maak een crawl-beweging met mijn armen.
Aan de andere kant van het wedstrijdbad zie ik een examinator bedenkelijk onze richting uitkijken. Ik glimlach en breng mijn arm in één soepele beweging vanuit de crawl-stand naar mijn haar. Ik stop zogenaamd een pluk haar in mijn staartje.
Sara ploetert door, maait met haar armen door het water. Het líjkt niet eens op borstcrawl.
De examinator loopt met spiedende ogen onze kant uit. Het zweet breekt me uit. “Pfff, wat is het hier heet.” Ik wapper mezelf wat koelte toe. Gelukkig! Sara heeft haar baantjes af en mag uit het water. Even later staat ze trots met haar zwemdiploma C, mét borstcrawl!
Dit was echt de allerlaatste keer, beloof ik mezelf. Wat heb ik een hekel aan de hitte, het blikkerige geluid in het zwembad, de priemende ogen, de spanning. Ik ben er helemaal klaar mee!
De tel kwijt
Vanavond is het zover: we moeten afdansen. Het is zweterig warm en ik ben ontzettend gespannen. Het afzwemmengevoel dringt zich aan me op. We hebben ons ‘proefexamendansles’ gehad en kunnen niet zakken. Toch? Of wel? En ik had mezelf nog wel zo beloofd dat zoiets nooit meer hoefde!
“Gewoon doordansen Mira, gewoon doordansen, niet stoppen.” Als een mantra herhaal ik het voor mezelf terwijl we de dansvloer oplopen. We doen enorm ons best en het gaat eigenlijk best lekker. Een aantal dansen zijn geweest als de Rumba aan de beurt is. Heerlijk relaxed, ben ik dol op. Vol overgave gooi ik me erin, draai met mijn heupen en geef een mooie vertraging iedere derde tel.
Ik zie de examinator naar ons kijken, iets opschrijven en opeens ben ik het kwijt.
Moest ik nou draaien?
Waar waren we gebleven?
Ik bots tegen Mark aan en wil al stoppen om overnieuw te beginnen.
“Wat doe je nou, doorgaan,” sist hij me toe. Hij pakt me bij mijn arm en geeft me een duwtje om de draai te maken die ik vergeten was. Uit de maat draai ik wat rond en kijk Mark aan. Ik voel me verstijfd.
“Hallo, wakker worden, de basispas weer.” O ja, die weet ik weer. Een beetje houterig dans ik door. “Denk je dat we nu gezakt zijn?” Ik ben er serieus bang voor.
“Welnee, ze hebben het niet eens gezien, komt wel goed hoor.”
De laatste ronde is de Jive. Mark ziet er tegenop omdat er lastige hupjes in zitten. Zijn schoenen werken nooit mee zegt hij. En eerlijk is eerlijk: Mark klooit maar wat aan, maar doet dit met veel overtuiging en plezier. We worden melig, dit tot verhoging van de feestvreugde.
Serieus of sympathiek
Een week later zien we onze cijfers: mooie achten. Zelfs voor de Rumba en Jive! Hoe serieus ik de cijfers moet nemen weet ik niet, maar ik hou het erop dat we zijn beloond voor wat we goed deden en niet gestraft voor wat fout was. Heel sympathiek.
Deze blog is eerder verschenen op www.designjeleven.nl
