Een dochter vliegt uit (2)
Een lange reis en een moeder die gewoon in slaap valt. Deel 2 van Een dochter vliegt uit.
Sara:
9 Januari 2020: De dag die je wist dat zou komen… De dag dat ik Nederland verliet en ik naar Amerika ging. Die dag was één van de (emotioneel gezien) heftigste dagen in mijn leven. Op het vliegveld nam ik afscheid van vrienden en familie (en ja, ik heb gehuild). Het afscheid nemen was toch moeilijker dan ik had verwacht. Het is grappig, want het alleen reizen vond ik uiteindelijk helemaal niet zo erg. Wel relaxed eigenlijk.
Ik moest op London Heathrow overstappen en vanuit daar vloog ik naar Los Angeles. Beiden enorme vliegvelden… London was niet zo erg, maar in Los Angeles moest ik nog door immigratie omdat ik op een visum verblijf en dat was echt heel erg naar! In totaal heb ik 2 uur in de rij gestaan en het was extra stressvol omdat er aangegeven werd dat er iets mis was met mijn visum. Toen ik uiteindelijk aan de beurt was, bleek dat ze een foutje gemaakt hadden… ik heb 2 minuten aan het loket gestaan en mocht weer door.
Nou goed, ik was dus echt gesloopt en enorm jet-lagged na die lange reis. Op het vliegveld werd ik opgepikt door een van de staff van de DTS. Ze brachten me naar de campus, en toen ik binnenstapte in de trailer werden ik echt vrolijk ontvangen door alle meiden die er al waren. Ze waren speciaal wakker gebleven voor mij.
Vanaf het moment dat ik binnenstapte voelde ik me thuis en ik wist gewoon dat het een super tof avontuur zou worden.
Mira:
Sara appte bij ieder belangrijk punt: ik ben nu door de security, ik zit nu bij de gate, het vliegtuig stijgt op, ik ben geland in Londen, ik zit weer bij de gate. Zelfs tijdens de lange vlucht naar Los Angeles had ze gewoon Wifi. De techniek staat voor niets! Maar ondertussen werd het bij ons nacht en gingen we slapen. Rond half vier werd ik wakker en checkte ik mijn telefoon. Zou ze al geland zijn? Alsof ze het aanvoelde, begon ze te typen: ik ben geland, ik ben in Amerika! Dankbaar appte ik een duimpje en een paar uitroeptekens en legde mijn telefoon weer aan de kant en draaide me om: Sara was veilig geland, ik kon weer gaan slapen.
Pas de volgende ochtend, toen ze al lang en breed in de trailer lag en probeerde te slapen, kwam ik erachter dat ze twee uur bij immigratie had staan wachten. Dat voelt dan toch wel als een falende moeder. Ik sliep heerlijk en zij was gestrest. Maar gelukkig heeft dit kind ook nog een vader. Mark was wakker geworden rond half vijf en had haar de resterende tijd bijgestaan via appjes.
Weer een overtuigend bewijs dat we een ijzersterk team zijn 😊.
