Een dochter vliegt uit (5)

Weer is daar een oproep om ff te bellen. Ditmaal midden in de nacht. Waarom wil ze ons per direct spreken? Sara zit in Los Angeles voor een DTS. De eerste fase is voorbij, de outreach komt eraan… Deel  5 van Een dochter vliegt uit.

Ik word wakker omdat ik iets vreemds hoor in onze pikdonkere slaapkamer. Het is Mark die richting de deur schuifelt. ‘Is er iets?’ vraag ik hem. ‘Sara appt dat ze even wil bellen.’ ‘Oké,’ ik draai me om en slaap weer verder, maar dan dringt het plotseling tot me door. Sara wil bellen. Sinds wanneer wil ze dit midden in de nacht? Hoe laat is het eigenlijk? Ik check mijn horloge en zie dat het over vieren is. Dan ben ik echt wakker. Wat is er aan de hand?

Ik hoor het gebrom van de stem van Mark uit de kamer van Sara komen. Hij is op haar bed gaan liggen, tussen de kussentjes en onder het fleece dekentje, zijn lange benen steken eronder vandaan.

‘Ah, mama is toch wakker, kom, we gaan terug in bed, dan kunnen we verder praten.’ Dan hoor ik dat de outreaches allemaal zijn gecanceld, dat de lecture fase is afgesloten en dat de studenten vrij zijn om naar huis te gaan. Maar ze mag ook blijven, dan kan ze waarschijnlijk in Los Angeles zich nuttig maken. Dat is echter wel onzeker. Zoals alles vandaag de dag onzeker is en per dag andere maatregelen genomen worden. ‘Wat moet ik doen?’ is haar vraag. Zelf wil ze graag naar huis. ‘Nou, dan kom je naar huis, maar ga nu eerst rustig slapen. Geen paniek, dat is niet nodig,’ is ons antwoord. We bidden met elkaar en spreken af dat we morgen verder beslissen.

En dan kan ik de slaap niet meer vatten. Alle mogelijke en onmogelijke scenario’s passeren de revue. Plotseling moet ik aan mijn oma denken. Ik heb een boek over haar geschreven, zij leefde in WOII in België en lag tijdens het uitbreken van de oorlog ook op haar rug in bed naar het plafond te kijken. Hoe gaat het leven verlopen komende maanden? Wat kunnen we verwachten? Wat gaat er gebeuren? Alhoewel ik me tijdens het schrijven indertijd echt heb proberen in te leven in haar situatie, komt het gevoel van onzekerheid en onmacht nu ten volle bij me binnen. Wat zal zij zich bij tijd en wijle onzeker en onmachtig hebben gevoeld, niet in het minst omdat ze het beslist niet breed hadden en een gezin met tien kinderen…

Overgeven, vertrouwen en bidden, dat is alles wat overblijft op zo’n moment.

De volgende ochtend zien we dat de maatschappij waar Sara in juni mee terug vliegt, vanaf het einde van de week alle vluchten schrapt tot eind juni. Ik probeer te bellen, maar kan alleen een mailtje sturen en natuurlijk komt daar geen directe reactie op. Als ik Sara later bel, hoor ik dat er veel meiden naar huis gaan. Alhoewel ze rustig is, hoor ik de emotie in haar stem en in de stemmen op de achtergrond. Mark hakt de knoop door, hij begint te zoeken naar een vlucht en heeft nog geen tien minuten later een directe vlucht vanaf Los Angeles naar Schiphol gevonden, geboekt en betaald. Dank u God! Sara haalt opgelucht adem. Het is geen fijn einde, maar ze is blij dat ze naar huis kan.

Het is het einde van haar DTS-avontuur, zo abrupt en zo niet af! Maar het is niet het einde van haar avontuur met God. Als ik haar hoor praten, hoor hoe ze reageert, realiseer ik mij dat dát nu pas echt begonnen is. En dat is een reis die nooit ophoudt, ik weet het uit ervaring. Overgeven, vertrouwen en bidden. Het zijn de belangrijkste ingrediënten en je leert ze toe te passen met vallen en opstaan.

Heb je de andere blogs gemist? Hier kun je ze teruglezen.

Wil je meer lezen over het boek van mijn oma? Klik dan op Niet van hier.

Willen jullie meebidden dat Sara goed in het vliegtuig terecht komt en dat de vlucht goed zal verlopen? Het is zo’n chaos overal… Ze zal vanavond, 18 maart vertrekken.