Een dochter vliegt uit (slot)

We hebben geboekt en betaald voor een directe vlucht vanuit Los Angeles naar Schiphol. Sara zal de volgende dag, op 18 maart naar huis vliegen. Ik ben dankbaar en blij: het is geregeld. Sara is ook opgelucht en gaat haar koffer pakken. We spreken af dat we weer contact hebben als ze wakker wordt. Het laatste deel van Een dochter vliegt uit.

Ontspannen val ik in slaap, de volgende ochtend moet Mark vroeg op: het is de dag van nationaal gebed en hij is als een van de initiatiefnemers er nauw bij betrokken. ‘Ik ben er toch niet gerust op Mira,’ zegt Mark, als hij zich heeft klaar gemaakt en om kwart voor zeven weggaat. ‘Er lijkt iets mis te zijn met de boeking.’ De schrik slaat mij om het hart. Gisterenavond verliep de betaling niet helemaal vlekkeloos, de transactie ging niet in één keer goed.

‘Ik probeer met KLM te bellen, we spreken elkaar nog wel,’ een vluchtige kus en hij is weg. Ik probeer nog wat te slapen, maar dat lukt niet meer. Overgeven, vertrouwen en bidden. Drie woorden die ik in mijn vorige blog zo mooi wist te omschrijven en dat is precies wat ik nu in de praktijk moet brengen. Ik app naar twee gebedsgroepen of ze mee willen bidden dat het ticket definitief geregeld kan worden. Gebed is gedekt nu nog overgeven en vertrouwen…

Om half negen belt Mark dat hij nu echt verder moet met het werk, dat hij al twee uur aan de lijn hangt met KLM maar er niet doorheen komt. ‘Als het allemaal niet lukt, zal ze een andere vlucht moeten boeken.’ Of ik het verder wil overnemen. Natuurlijk wil ik dat en begin met bellen, appen en mailen. Na een uur ben ik verslagen: hier kom ik niet doorheen, geen enkele reactie, geen enkele mogelijkheid, grote stilte. Ik moet even heel hard huilen. Wat nu? Ik ben er ondertussen achter gekomen dat de betaling via de creditcard niet aan het ticket is gelinkt. De KLM heeft nu een berg geld van ons ergens op hun rekening staan, de reservering voor het ticket van Sara vervalt binnen een paar uur en ik krijg ze niet te pakken. Overgeven, vertrouwen en bidden. ‘Wat kan ik nu nog doen Heer? Moet ik afwachten? Ik wil zo graag dat Sara in deze onmogelijke tijden naar huis kan komen. Hoe kan ik KLM bereiken?’ Dan krijg ik de gedachte: En als je gewoon naar Schiphol gaat?

Ik vraag Rosa (zus van Sara) en Délon (vriend) om met alle papieren en de credit card naar Schiphol te rijden en daar in de rij van de ticketbalie te gaan staan: ‘Óf ze matchen de betaling aan het ticket, óf je betaalt opnieuw, óf je boekt een ander ticket, dat is de opdracht. Zien jullie dat zitten?’ Natuurlijk zien ze dat zitten. Nagelbijtend blijf ik achter bij Tomas die zijn eerste dag online les heeft. Overgeven, vertrouwen en bidden.

En dan belt Rosa, juichend! Het is gelukt! Ze werden uit de wachtende rij gepikt, kregen priority en toen was het zo gefikst. Tegelijkertijd belt Mark: het ticket is in de email binnengekomen! Hiep hiep hoera! Dank U Heer, voor zulke goede ideeën! En daarna appt Sara dat ze wakker is en dat ze nog even de reis wil doornemen… We hebben haar onze avonturen pas verteld toen ze de volgende dag veilig en wel op de bank zat.

Ik weet dat het hoe dan ook goed zou zijn gekomen, dat Sara ook nog wel met een andere vlucht terug had kunnen komen, maar ik ben zo blij om te merken dat we er niet alleen voor staan. Dat op de momenten dat je écht vastzit, je er doorheen zit, dat er dan die Aanwezigheid is die helpt, ideeën, troost en rust geeft en de weg voor je baant.

Sara is thuis en dat is heerlijk en dat we de juiste keuze hebben gemaakt, bleek wel toen nog geen twee dagen later LA in een lock-down ging en de DTS definitief gecanceld werd. Er komt een herkansing voor de outreach, we pakken het schrijven dan samen wel weer op.

Dus ik zou zeggen: to be continued… Stay safe in deze moeilijke tijd en onthoud: overgeven, vertrouwen en bidden.

Heb je de andere blogs gemist? Hier kun je ze teruglezen.